De Dorlota Burdon
Hay ancor in li comense de ho-februar nive. Yo esset in via a hem de mi max bon amica. Noi ha discusset pri important temas quam púeres, li scola e vestimentes e pro to li témpor passat tre rapidmen. It ja esset clocca six in li véspere e it ja esset obscur. It esset ancor nive e glacie sur li stradas e vias.
Li glacie cracat sub mi pedes durant chascun passu durant li via a hem. Yo ne videt altri homes in li strada pro que it esset vermen frigid. Mi matre ja hat scrit a me un curt missage per smartfon ú yo esset. Ella sempre suciat pri me pro que yo es un puella in li etá de 15 annus. Fórsan ella lee tro mult articules pri crimines in alquel jurnales. Yo respondet strax que yo esset ja sur li via a hem.
Yo presc hat atinget li dom de mi genitores. Subitmen yo videt un strangi litt mann hante un mustache e un barbe puntat. Ti person hat aparit quasi de necú e yo hat nequande videt il antey. Il esset presc du capes plu micri quam yo e il havet nigri capilles, queles il hat pectinat a detra. Támen li max strangi cose esset que ti nan ne portat alqual jaque, ma solmen un blanc camise e un nigri gilete, benque it esset tant frigid éxter. Noi habitat in un grand cité e ta yo ha ja videt mult strangi persones in li stradas e in li trenes e in li autobuses, ma ti-ci person esset vermen ínusual.
Li timore in me crescet plu e plu quande li nan aproximat se vers me. Yo totmen ne comprendet pro quo yo ne posset audir li passus del mann sur li nive e li glacie. Ne esset alcun bruida audibil! In prim yo pensat que fórsan mi passus esset tam bruiosi que yo ne audit su passus. Yo mem ne posset vider li pedes del man. It semblat a me que il planeat super li suol.
Pro to yo provat marchar tam pianimen e lentmen quam yo posset. Ma to ne changeat alquó. Tam plu proxim il venit quam plu yo esset iritat pri to. Nu yo ja posset vider su ocules. It semblat a me que il totmen ignorat me. Su ocules esset frigid sin alqual emotion e il regardat fixmen adin li vacuitá.
Ma to changeat se strax quande yo tornat me a il quelc metres plu tard. Nam li nan hat tornat se anc a me e nu yo posset percepter li pur odie in su ocules. E subitmen li nan dit con un obscur voce plen de odie a me: „Nequí es ci por audir tui crias. E yo ama li crias de puellas quam tu. E tui callid sangue va colorar li blanc nive rubi.“
Mi ocules agrandat se e li sangue congelat in mi córpore pro horrore. Yo comensat currer, ma it esset tro tard por me! Yo pregat a Deo que to esset solmen un stult cochemare e que yo bentost va avigilar me in mi callid chambre. Ma li frigore esset tant real…
Puellesses 